Al zolang ik een camera vast kan houden fotografeer ik. Dat is me met de paplepel ingegoten door mijn vader, waar ik overigens ook de documentairestijl aan te danken heb. Tijdens zijn verhuizing naar een aanleunwoning kwamen we in zijn archief een enorme hoeveelheid foto’s, films, dia’s, geluidsbanden, video’s en cassettebandjes tegen met daarop het leven van mij en mijn zus, keurig gedocumenteerd per jaartal en gebeurtenis. Zo kan ik mezelf horen zingen met moederdag, ruzie zien maken met mijn zus om een skippybal en hannesend met een druipend ijsje in een speeltuin op vakantie. Mijn vrienden lachen zich rot om de foto’s van mij in de puberteit, toen ik er een nogal bijzonder kapsel op nahield 🙂 .
Een van de dierbaarste foto’s is deze foto van mij als baby op schoot bij mijn moeder, die overleed in 1995.
Mijn vader fotografeerde en filmde alles wat we deden en wij waren eraan gewend dat er iemand met een camera achter ons aanliep. Toen vond ik dat onzin en toen ik in de puberteit kwam zelfs erg irritant. Nu ben ik hem heel erg dankbaar voor zoveel beeld en geluid van vroeger. Want die tijd komt niet meer terug maar met de beelden van feestjes, vakanties, knutselmiddagen en kindervakantieweken komt wel weer het gevoel van toen naar boven.
Ook ben ik blij dat we zoveel foto’s hebben van mijn overleden moeder. Ik was een jonge vrouw toen ze stierf en had een hechte band met haar. Maar ik heb haar alleen gekend als lieve, opgewekte moeder. Dankzij de vele foto’s krijg ik inzicht in hoe ze was als vrouw, vriendin en werknemer. Je ziet hoe ze geniet van mijn zus en mij en hoeveel ze van ons hield. En dat is onbetaalbaar.
Mijn vader is pas laat gestopt met fotograferen. Met de komst van de kleinkinderen 19 jaar geleden fotografeerde hij zich een slag in de rondte om deze heerlijke tijd vast te leggen. Daar hebben we dus, naast mijn omvangrijke collectie foto’s die het hele huis sieren, ook voldoende beelden van. 🙂 Hij reisde de wereld rond en legde dat vast met vele uren video per land en fotografeerde met een digitale compactcamera. De DoKa is opgeruimd inmiddels, de analoge camera’s hebben bij mij een plekje gekregen. En in de verhuisdozen trof ik weer vele lieve kiekjes aan van mijn meiden en neefje als baby en peuter, mezelf als jonge vrouw en mijn zus en ik als kersverse moeder. Ontroerend om de overeenkomsten te zien en hoe we genoten.
We hebben de schoolfoto’s ook nog wel hoor maar daar daarvoor lachten we geroutineerd naar de camera en daarna gingen we verder met het echte leven. Daarom leg ik graag mensen vast tijdens hun dagelijkse doen en laten. Omdat die momenten pas echt iets zeggen over jullie leven, je de momenten terug ziet die je je graag herinnert als je een paar jaar verder bent.
Maak dus niet alleen selfies en kiekjes met je telefoon om die vervolgens te vergeten en met het sneuvelen van een telefoon kwijt te raken. Druk bv eens per half jaar de mooiste af in een albumpje of bewaar ze in een leuk blik of mooi doosje. En laat mij zo nu en dan een paar uur fotograferen met een goede camera voor kwalitatief mooie foto’s, waar je nu trots op kunt zijn en nog lang van kunt genieten. En niet onbelangrijk: dan sta jij er zelf ook eens op!
